Het is donker. Ik tast mijn omgeving af op zoek naar een herkenningspunt. In de verte zie ik het vage schijnsel van wat een computerscherm lijkt te zijn. Ik probeer erheen te lopen, maar wat in het licht bekend terrein is, voelt in de duisternis als een onzichtbare hindernisbaan. Vreemde geluiden kietelen mijn zintuigen, terwijl ik me afvraag waar het object ligt dat ik zoek. Plots blijf ik ergens achter haken en stort ik met een korte schreeuw ter aarde. Het licht schiet aan, ik draai me om en zie tot mijn verbazing mijn vriendin in de deuropening staan. “Wat ben je in godsnaam aan het doen in het donker?”, vraagt ze. “Ik ben op zoek naar een pen”, verzucht ik, terwijl ik met een harde klap weer terug in de realiteit ben gekomen.